We zijn ondertussen al eind mei en nog steeds is het moeilijk te zeggen wanneer de competitie terug zou kunnen starten. Na mijn laatste "trainings"marathon liep wel nog enkele 30 plus loopjes maar terwijl was ik aan het mijmeren om toch maar is iets nieuws te doen. 42km is een mythische afstand maar wat als ik nu is een eindje verder zou lopen? Blijkbaar was ik niet alleen want ook trainingsmakker in goede en kwade dagen Kim De Cock was dit idee zeker genegen. En zo spraken we tijdens 1 van onze trainingstochtjes af om ergens een 50km te lopen. Het ideetje van Kim om de Ros Beiaard route te lopen die start in hartje Dendermonde was het startschot van onze uitdaging. De week van deze uitdaging leek mij dan ook ideaal om eens wat minder kilometers af te haspelen, de laatste weken bleef ik namelijk altijd "hangen" rond de 130km. Ik geef wel grif toe dat na mijn 30km in de Vlaamse Ardennen ik een paar dagen last had van stijve bovenbenen. Maar net op tijd was ik klaar om op vrijdagmorgen om zes uur te starten , kwam daarbij dat de weergoden ons gunstig gezin waren met bewolking en een temperatuur rond de 20 graden. Na de zeer warme dagen deze week voelde dit fris aan. Met Jana als perfecte fietsbegeleider vlogen de kilometers voorbij en elke 10km dronken en aten we iets. Op automatische piloot liepen we mooie kilometertijden tussen 4'05" en 4'15" met in gedachte dat we steeds wat reserve inbouwden.Halfweg kwamen we dan ook door in 1u45'. Na een passage net onder de 3u op de marathon kreeg ik het mentaal wel moeilijk. Ik had nog niet veel meer als 3u gelopen en dat wisten mijn benen blijkbaar. Het werden nog 7 moeizame kilometers op de dijk terug richting Dendermonde. Kim had een goede dag en sleurde mij erdoor waardoor we samen na 3u31' de eindstreep haalden. Met een verlies van 1' in het tweede gedeelte bleef de schade beperkt. Al deed de tijd er niet toe toch zijn we trots op de eindtijd en vooral het feit dat we eens 50km gelopen hebben. Sommigen hebben een 5 of 10km voluit nodig om zich voldaan te voelen , wel het gevoel dat ik meestal heb na een marathon kwam ook nu terug. Nu toch effe de teugels los , genieten van wat rust en een pak friet :). Tot de volgende uitdaging?
Het is een rare tijd voor velen onder ons. Voor mij persoonlijk is er nog niet echt veel veranderd. Ik was zo al iemand die graag thuis was en niet zoveel verplaatsingen maakte want niet wil zeggen dat ik niet sociaal ben! Zoals men dikwijls zegt : elk nadeel heeft zijn voordeel. Na enkele jaren snellere tijden te hebben nagejaagd kom ik nu even tot rust. Al die mooie wedstrijden zijn leuk maar dat kunnen trainingen ook zijn. Het is grappig om te zien hoe impulsief mensen zijn en nu bijvoorbeeld volop fitnessapparatuur aankopen. Ik blijf ongeveer evenveel lopen , iets minder voluit en wat meer variatie met fietstrainingen. Er zit denk ik zoveel routine in mijn leven dat er zelfs 's nachts nog wordt gelopen ;). Je hoort het bij topsporters ook wel is , een soort decompressie. Kipchoge zegt wel dat no human limited is maar gaan we dan onze grenzen niet te ver leggen en meer risico's nemen met blessures als gevolg? Ieder moet dat voor zijn eigen beslissen. Door nu veel te sporten zal je u immuunsysteem niet in sneltempo verbeteren , zoiets heeft tijd nodig dus aan alle coronasporters , hou ook vol als dit smerige virus eindelijk verdwenen is. Als laatste wens ik iedereen een goede gezondheid en zien we elkaar binnen x aantal tijd terug in het bos, de piste of ergens op straat.
Op mijn verjaardag stond de cross van Bornem geprogrammeerd. Ik loop in Bornem nu al een aantal jaren maar dit zou de droogste editie moeten zijn. Een lentezonnetje deed de temperatuur stijgen naar 10 graden en meer. Het parcours bleef nagenoeg ongewijzigd, ze hadden alleen de boomstammen verwijderd. Wat ik ook probeer bij de start, echt snel ben ik nooit weg maar na een korte openingsronde streed ik mee voor een top 5 plaats. Misschien had ik mij daar wat geforceerd want opeens begon mijn tempo te minderen en verloor ik enkele plaatsen. Ik gaf de moed niet op en zette door , daar was ineens mijn 2de adem en ik begon aan mijn remonte. Zo kwam ik na een intense strijd op positie 6 terecht. Een plaats die ik niet meer zou afgeven. Een mooie eigen beloning voor mijn verjaardag. nadien kwam er van uitlopen niet veel meer in huis en werd er nog ene gedronken in de tent.
Net zoals vorig jaar nam ik vandaag deel aan zowel de 6km en de hoofdafstand van 12km. Samen met Niels en Glen wou ik er een mooie maar harde wedstrijd van maken. Onder perfecte omstandigheden openden Niels en de winnaar van vorig jaar de debatten met een snelle 1ste km. Ook Glen was mee met de leiders . Ondanks een 1ste kilometer in 3min moest ik al enkele meters prijs geven op de leiders. Van panikeren was geen sprake , ik bleef stevig doorlopen en bekeek vanop afstand wat er vooraan zou gebeuren. Eerst Glen en dan Niels moesten de latere winnaar laten gaan. Bij het ingaan van ronde 2 had ik bijna de aansluiting met Glen om dan niet veel later op en over hem te gaan en op een voorlopige derde plaats te lopen. Helaas kwam er uit de achtergrond nog een sterke loper. Zijn tempo lag voor mij te hoog zodat van aanpikken geen sprake was. Ik bleef wel pushen tot het einde om zo als 4de te eindigen. Mijn tijd was maar een paar luttele seconden trager als vorig jaar. Dik tevreden dus. Droge kleren aan , wat joggen en dan op naar de 12km.
Een twintigtal minuten na de 6km ging ik van start op een sterk bezette 12km. Doel was om stevig door te lopen zonder te forceren. Na een vlotte start vond ik een mooi tempo tussen 3'30" en 3'40". Na een 2 tal kilometer kwam de eerste vrouw bij mij aansluiten. Ik vroeg welk tempo zij ongeveer wou lopen en nam haar 10km mee in mijn zog. Na haar vragende blik zei ik dat ik de 6km al had gelopen en nu enkel voor het plezier deze 12km afhaspel. Dit is het mooie aan lopen , ondanks dat ik Maurine niet kon verstonden we elkaar goed. Zij kon mooi de 12km bij de vrouwen winnen en voor mij was dit de perfecte training. Iedereen tevreden. De talloze trainingen met korte versnellingen en weinig recup werpen zijn vruchten af. Nu op naar de cross in Bornem op mijn verjaardag.
Traditioneel open ik het nieuwe jaar op de cross in Grimbergen. Door het zachte weer de laatste tijd was er van modder weinig sprake. In functie van de mijn 6km in Aalst was het de bedoeling om vandaag is stevig door te starten en stevig af te zien. Zo gezegd zo gedaan , ik was goed weg en kon zo uit het gedrum van de eerste kleine ronde blijven. Bij ingaan van de grote ronden trapte ik wel even op mijn adem en moesten er enkele plaatsen prijs gegeven worden. Op de stroken bergop waar ik andere jaren het verschil kon maken kon ik nu helaas geen vuist maken. In de voorlaatste ronde kon ik toch terug wat opschuiven. Het was afzien en blijven gas geven om niet uit de top tien te vallen. Als 9de master kwam ik zonder 1 spatje modder op de benen over de streep. Ondanks het iets mindere gevoel halfweg geeft mij dit vertrouwen voor mijn eerste stratenloop sinds mijn marathon in oktober.
|
Archieven |