Voor het derde jaar op rij nam ik deel aan de eerste "grote" stratenloop van het nog prille zomerseizoen. Vorig jaar speelde ik nog haas voor Natalie om nu voluit mijn kans te gaan. Na de vele regenval en stevige wind van de afgelopen dagen was ik blij om de zon 's morgens vroeg te zien verschijnen. Deze blijdschap was van korte duur. Bij de start rond 11u duurde het nog geen km of de hemelsluizen gingen open. Kwam daarbij ook nog is dat de wind fel tekeer ging in ons nadeel waardoor het een hels karwij werd om een "deftig" tempo te blijven lopen. Na wat positiewissels schoof ik op naar een mooi groepje van een 4 tal lopers. We werkten goed samen , alleen lopen was je reinste zelfmoord , en hielden zo een paar lopers voor ons in het vizier. Ook al voelde ik mij super goed toch bleef ik zitten tot voorbij kilometerpunt 10. Het risico nemen om alleen er vandoor te gaan leek mij te gevaarlijk. Rond kilometer 11 begon ik dan stilaan te versnellen waardoor ik enkele te snel gestarte lopers kon inhalen. Het tempo bleef de hoogte ingaan met een laatste km van 3'13". Je kan je dan afvragen of er niet meer inzat maar daar antwoord ik volmondig neen op. De wind haalde zo sterk uit dat het te gevaarlijk was om te vroeg alleen op pad te gaan. Ik heb mijn wedstrijd dus goed ingedeeld en kijk met veel vertrouwen uit naar de wedstrijd in mijn geboortestad Dendermonde.
De laatste cross van het seizoen speelde zich af in "eigen" Lebbeke.
Ondanks de afwezigheid van echte modderige crossen blik ik toch met een positief gevoel terug op deze winter. Nog 1 keer wou ik alles uit de kast halen op een mooi gevariëerde maar droge omloop. Spijtig genoeg stonden er maar een 12 tal lopers aan de start van de lange cross en het waren niet de minste. Zo werd het een eenzame wedstrijd voor mij waar ik weinig over te vertellen heb. Aangezien het geen nut had om mij volledig choco te lopen voor misschien 1 plaats winst koos ik ervoor om er een mooie tempotraining van te maken. Zo kon ik deze training meenemen naar de belangrijke ten miles van Oostende naar Brugge. Mijn gedachten waren zelfs al tijdens de cross een week verder. Via 2 rustdagen hoop ik fris genoeg aan de start te staan van een mooi drieluik in maart. Vorig jaar kon ik door een griepaanval niet deelnemen aan het Provenciaal kampioenschap aan het donkmeer. Het was toen een wedstrijd die ik zeer graag had gelopen. Dit jaar werd een mooi parcours uitgetekend in Beveren. Toeval of niet maar in de loop van de week kreeg ik te maken met een sluimerende verkoudheid. De koorts bleef weg en ik kon de ziektekiemen onder controle houden dus startte ik met veel zin op de lange cross. Bij de start wou iedereen vooraan zit om de technische eerste zone goed door te komen. De posities wisselden door een paar 180° bochten continu. De ronden vlogen voorbij en ik kon mooi positie houden. Ergens halfweg de wedstrijd kreeg ik een groepje van drie met clubgenoot Adriaan in het vizier. De kloof werd elke ronde kleiner maar aansluiten lukte spijtig genoeg niet , toen Adriaan in de laatste ronde moest lossen probeerde ik nog 1 keer de kloof te dichten maar ik strandde op een paar seconden. Toch geeft deze wedstrijd mij veel voldoening omtrent mijn conditie. Met bijna een volledig maand wedstrijdloos bereid ik mij voor op onze "eigen" cross in Lebbeke en een overvolle maand maart.
Het is altijd uitkijken naar de cross in Bornem. Door de afwezigheid van een korte cross mag je een mooi aantal lopers verwachten op een gevariëerd maar door de vriestemperaturen wel een razendsnel parcours. Het was dan ook opletten geblazen om de voeten niet om te slagen. Even twijfelde ik om op zaterdag mee te doen aan een stratenloop maar om één of andere reden startte ik dan toch. Het werd dus zoals gezegd een snelle wedstrijd. De 1ste 2 ronden van 6 was het gewoon volgen en zo snel mogelijk het goeie ritme vinden. Halfweg viel alles in de plooi , ik begon op te schuiven en kon aanvallend lopen. De lopers die mij in begin voorbij staken kon ik nu mooi terug nemen. In de laatste ronde begon ik nog te jagen op een voorgaande loper maar in al mijn enthousiasme sloeg ik mijn linkervoet om , blijven jagen was geen optie meer en puur op karakter kon ik nog net clubgenoot Niels achter mij laten om zo terug ergens halfweg"het pak" te eindigen. Weer een geslaagde test richting maart want net zoals in Aalst kon ik mijn wedstrijd goed indelen. Door een wedstrijdloos weekend zal er nu stevig worden doorgetraind , het PK in Beveren neem ik er de week nadien bij als weer een goede trainingsprikkel.
Na een lange periode was het eindelijk nog is tijd om aan een stratenloop deel te nemen. aangezien ik mij dit jaar meer focus op langere afstanden was de corrida van Aalst met zijn 12km een ideale waardemeter. Ik was dan ook benieuwd hoe ik het zou vanaf brengen. In een sterk bezette wedstrijd had ik meteen een strak tempo te pakken. De kopgroep liet ik voor wat het was , enkele lopers passeerden mij in de 1ste ronde maar echt druk maakte ik mij daar niet in. Integendeel , elke ronde haspelde ik iets sneller af waardoor ik de te snel gestarte lopers terug kon inhalen. In de laatste ronde van 4 dreef ik het tempo nog is op , het was genieten , gewoon helemaal alleen tempo lopen. Met een mooie eindtijd van 38' op 11,5km was er dan ook sprake van grote tevredenheid. Als ik dit omreken naar 12km kon ik ongeveer op 40' op 12km. Dat ik daar nu al in slaag geeft mij veel voldoening en motiveert mij ook om te blijven investeren in deze afstanden. Op mijn lauweren zal ik dan ook niet rusten , na de cross in Bornem volgende week plan ik dan ook een stevige trainingsweek.
Geen eindejaarscorrida's of Nieuwjaarslopen voor mij, even de riem eraf en wat quality time met de familie. Zoals voorgaande jaren startte ik het nieuwe jaar op de cross in Grimbergen. Op een mistige en koude zondag vond ik eindelijk wat modder op het parcours. Met een stevige bezetting op de lange cross startte ik vrij behoudend en nestelde ik mij in het spoor van VAC lopers Sander en Stan. Voor nieuwjaar kon ik hen nog kloppen in Vilvoorde en ook nu schoof ik al in ronde 1 een paar plaatsen op. Daar maakte ik wel een cruciale fout om te snel te willen opschuiven , iets wat ik normaal niet dikwijls doe. Er zat niks anders op dan wat gas terug te nemen en de gewonnen plekken terug af te geven. In de lastige boszone kon ik mij uitleven maar op de vlakke en lopende stukken kon ik gewoon niet versnellen waardoor ik elke ronde meer terrein verloor. Een verklaring heb ik hier echt niet voor. Nu was het eindelijk is een "echte" cross maar kon ik mijn goede conditie niet ten volle benutten. Op de terugweg naar huis al lopend ordende ik mijn gedachten , spoelde de ontgoocheling door en keek voorruit naar mijn 1ste stratenlopen na 3 maand. Via 2 rustdagen hoopte ik op frisse benen en een eerste richtpunt op een afstand van meer als 10km.
|
AuteurSchrijf iets over uzelf. Maak u geen zorgen over toeters en bellen, een overzichtje volstaat. Archieven
December 2017
Categorieën |