Op het einde van April is het altijd tijd voor de Ten Miles van Antwerpen. Maar liefst 40.000 lopers hadden zich ingeschreven om op dit unieke parcours te kunnen lopen. Het was dus noodzakelijk om tijdig aanwezig te zijn. Om 12u waren ik,Glen,Elke en Jan al ter plaatse en hadden we een plaats dichtbij start en aankomst gevonden. Na even te hebben rond gewandeld en de sfeer te hebben opgesnoven begonnen we aan onze opwarming. Het parcours had in tegenstelling tot vorig jaar geen geheimen meer voor mij , indelen was hier zeker belangrijk want anders kom je de man met de hamer zeker tegen. Toen de start naderde werd ik toch wat nerveus maar met een snelle opener van 3'20" was ik uit de massa weg en kon ik mijn eigen tempo beginnen lopen. Vooral in de eerste tunnelzone forceerde ik nog niks en probeerde soepel te lopen. Na deze zone kregen we een lang recht stuk van ongeveer 2km voor de kiezen. Ik voelde kracht in de benen en kon een mooi en egaal tempo lopen. Mijn tussentijden na 10Km en 12Km waren ok en toen het bord van de 14km naderde begonnen we aan de waaslandtunnel. Voluit in de aanval verhoogde ik mijn tempo gevoelig en liep een tiental lopers voorbij. Op de hellende strook bij het buitenkomen schakelde ik nog een tand bij tot het keerpunt van de laatste rechte lijn. Ik was diep geweest en moest even bekomen maar op ervaring en gesteund door een massa mensen liep ik deze laatste kilometer uit. 59'41" is niet slecht maar ik had gehoopt op een lage 59'. Misschien heb ik het in bepaalde zones iets te rustig aangepakt? Wie zal het weten, het wordt een mooi doel om volgend jaar onder de 59' te duiken en die top honderd te bereiken, iets wat me nu met een 115ste plek ook niet gelukt is. Nu eerst even nagenieten van deze lange en vermoeiende dag. Als laatste toch een dikke pluim voor de organisatie! Grts
Met nog 1 week te gaan voor de 10 miles in Antwerpen koos ik voor een wedstrijd in het nabijgelegen Opstal. Vorig jaar liep ik hier de 12Km maar nu koos ik resoluut voor de 6Km. Het was belangrijk om nog is in het hoge tempo te lopen en de conditie nog wat op te krikken. Ik denk dat ik momenteel op 80% van mijn mogelijkheden loop. Mijn supervorm van voor mijn blessure heb ik nog niet te pakken. (misschien volgende week). Na een goeie opwarming was ik klaar om erin te vliegen. En dit was nodig want het was een razendsnelle start. Samen met Glen Braem moesten we onmiddellijk in de achtervolging op Kristof V.D.B. Glen plaatste een tussenversnelling en liep er naartoe. Zoals een goeie ploegmaat liet ik het gat vallen en maande de andere ertoe om het te dichten. Zo kwamen we even later ook aansluiten en hadden we een kopgroep van een 8 tal lopers. Daarbij was Lebbeke in de meerderheid met maar liefst zes man! Toen na een 2-tal kilometer het tempo nog is omhoog ging kreeg ik het moeilijk, de daaropvolgende hellende straat hing ik aan de rekker. Het scheurde volledig vooraan met nog 3 koplopers en 3 achtervolgers. Ik zocht naar mijn 2de adem en probeerde af en toe mijn metgezellen met een tempoversnelling af te schudden maar dat lukte spijtig genoeg niet. Bij het ingaan van de laatste kilometer voelde ik dat het beste eraf was en zag dat achter mij niks meer te zien was, mijn zesde plaats was veilig zodat ik niet meer aandrong. Ik had gehoopt op een tijd van 21' rond maar het werd 21'30" met een gemiddelde van 3'35"/km. Ik ben op de goede weg om hopelijk tegen de zomer terug top te zijn. En nu uitkijken naar volgende week. Met het nummer 176 mag ik vooraan starten en zal proberen te genieten van de unieke sfeer! Grts
Voor mijn 1ste wedstrijd na mijn blessure koos ik voor een "thuis" wedstrijd. In Lebbeke organiseerde het roparunteam voor de eerste keer de Animo-Run. Deze wedstrijd werd voor een groot deel door de wachtbekken gelopen. Ik koos voor de 13.5Km met als opdracht een mooi en egaal tempo zodat ik niet in het rood hoef te gaan en mijn scheenbeen toch nog wat kan sparen. Bij de verkenning van het parcours moest je goed de pijlen in het oog houden zodat je niet verkeerd zou lopen. Een paar extra linten hadden dit duidelijker gemaakt, geen verwijt naar de organisatie alleen maar positieve kritiek. De wedstrijd dan, het kwik steeg tot boven de 20° graden en aan de start stond toch weer een grote groep. Ik startte redelijk snel om niet ingesloten te geraken en zocht naar een goed tempo, terwijl liepen de lopers van de 4.5km en 9km mij allemaal voorbij. Ik liet mij niet zot maken en bleef tempo lopen. Ondertussen was ploeggenoot Wim Heyvaert bij mij komen aansluiten. Hij liep de 4.5km en was de laatste tijd in goede doen. Ik besloot om hem 1 ronde op sleeptouw te nemen en achteraf was hij mij daar enorm dankbaar voor. Bij het ingaan van ronde 2 nestelde ik mij in het spoor van een loper van de 9km. Halverwege de wachtbekken gebeurde dan wat ik en Glen voor de start al hadden aangehaald, ik was zo geconcentreerd op mijn metgezel dat ik niet direct door had dat hij rechtdoor liep waar wij normaal rechts moesten afslaan. Zo sneden wij een stuk van 200m af, terugkeren had geen zin dus liet ik mijn tempo even zakken en keek achterom. Er was echter niemand te bespeuren waardoor ik terug in mijn tempo ging lopen. Achteraf bleek dat wij niet de enige waren die afgesneden hadden. De laatste ronde was nog een eenzame ronde die ik zonder problemen afrondde. Bij aankomst was mijn verbazing groot toen bleek dat ik 2de was geworden. Ik wist tijdens de wedstrijd ook totaal niet in welke positie ik liep. Een leuke extraatje bij deze goede training. Nu is het een kwestie van de trainingen en het tempo lichtjes op te drijven en binnen 2 weken in Opstal een snelle 6km te lopen. Daarna zou ik klaar moeten zijn voor Antwerpen.
|